31996. | Napisał do mnie Zbychu:
Gdyby ktoś powiedział mi w 1984 roku, czyli rok po stanie wojennym, że za 30 lat połowa Polaków będzie chwalić stan wojenny, Jaruzel zostanie z honorami pochowany w Alei Zasłużonych na Powązkach, Urban zostanie autorytetem medialnym, szef UB-eków Kiszczak zostanie "człowiekiem honoru", komuchy przeflancują się w liberałów, opozycjoniści okażą się ustawionymi "TW Bolkoidami" i zeszmaconymi farbowanymi kelnerami (na styropianie), jedzącymi postkomuchom z ręki, to...
Gdyby ktoś mi coś takiego powiedział, doradziłbym mu, żeby puknął się w głupi, pusty łeb. Po latach prawda jest jednak taka, że wtedy to ja powinienem puknąć się w swój głupi, pusty łeb, bo jeszcze do niedawna wierzyłem, że nasza walka miała sens. Tymczasem wyszło tak, że zostaliśmy ostro wydymani.
My, jak my - ale co powiedzieliby dziś ci, którzy oddali życie wierząc, że nie robią tego nadaremnie? A co powie następne pokolenie? Następne pokolenie mówi do nas krótko: „Spieprzyliście sprawę!”. Tak, spieprzyliśmy.
Daliśmy sobie wmówić, że pełne półki w hipermarketach i czyste kible na stacjach benzynowych są jedyną oznaką postępu cywilizacyjnego, a w rzeczywistości jesteśmy tylko rynkiem zbytu i źródłem taniej siły roboczej.
Daliśmy sobie wmówić, że mamy demokrację, a w rzeczywistości jesteśmy manipulowani przez media mające korzenie w głębokiej komunie. Wybory zamieniono na groteskowy spektakl, którego wynikiem jest potwierdzenie siły panujących cyników.
Daliśmy sobie wmówić, że jesteśmy silnym państwem, gdy tymczasem rządzący w wyścigu do eurokoryta robią laskę wszystkim dookoła, a państwo istnieje tylko w teorii.
Daliśmy sobie wmówić, że jesteśmy coraz bardziej wykształceni, a w rzeczywistości hodujemy pokolenie funkcyjnych debili, od których wymagamy tylko rozwiązywania przygłupich testów i pracy w korpo lub w MacDonaldzie za psie pieniądze i żarcie, którego nawet pies nie chce powąchać.
Daliśmy sobie wmówić, że mamy kapitalizm i wolny rynek, a tymczasem rodzime, twórcze i dynamiczne firmy są mordowane przepisami tworzonymi przez kilkusettysięczny tabun urzędników, korupcję i dotacje z eurokołchozu, które w 80% procentach wracają tam, skąd przyszły. Stworzono koszmarną hybrydę, która z kapitalizmem nie ma nic wspólnego, lecz jest jedynie złodziejskim układem między częścią „opozycji” i postkomuchami - układem hamującym normalny rozwój gospodarczy.
Nad tym całym postkolonialnym burdelem czuwa zdemoralizowana grupka moskiewskich i berlińskich namiestników, której głównym celem jest zgromadzić maksymalną ilość dóbr. Kiedyś robili to dyskretnie, dziś już nawet się z tym nie kryją. Zaduszają nasz kraj na naszych oczach, a my z pustym wzrokiem siedzimy przed naszymi nowoczesnymi telewizorami (w technologii plazma) oglądając śpiewająco-tańczących głupoli; kreatury udające polityków i „dziennikarzy” zachwyconych matrixem, który sami kreują świadomie lub nieświadomie.
A jak starczy czasu, to obejrzymy jeszcze film, w którym resortowe bydlę, zwane reżyserem, w przerwach pomiędzy kolejnymi safari polegającymi na gwałceniu dzieci, wygraża nam, że jesteśmy zacofanymi ksenofobami skażonymi od pokoleń antysemityzmem, homofobią, prymitywnym katolicyzmem i nietolerancją.
Potem wstajemy rano i jakimś dziwnym trafem jeszcze raz wykrzesujemy z siebie siódme poty, aby nadal budować nasze mikroświaty - dzięki temu nasz kraj wygląda ładniej, bo jesteśmy zdolni i zaradni. Jednak większość z nas nie zdaje sobie sprawy, że statek, na którym wszyscy płyniemy powoli idzie na dno i nasza praca może wkrótce obrócić się w niwecz. W końcu odejdziemy zostawiając naszym dzieciom kraj bez perspektyw i 100 tysięcy długu na łeb do spłacenia.
Jest rok 2014. Ofiary leżą w grobach, oprawcy chodzą w glorii, a czerwona dupa z uszami nadal bezczelnie śmieje nam się prosto w twarz.
13 grudnia 1981 roku sowiecki pachołek ogłosił stan wojenny, zabijając w nas nadzieję... |